test

Vandaag checken we uit casa klein Zwitserland. Nog een laatste koffie op het dakterras, opruimen en inpakken en op naar het rendez-vous met onze vrienden Ferry en Agnes.

We rijden over de dam van Beznar, genieten nog even van het mooie uitzicht en koersen dan aan op Pinos del Valle.

We hebben daar afgesproken om samen een wandeling te maken naar de Ermita del Cristo del Zapato.

We treffen elkaar aan de rand van Pinos en vrolijk keuvelend beginnen we aan de tocht naar boven. Samen genieten we van het landschap en worden opgeschrikt door een atletische Spanjaard die de wandeling in recordtempo op en neer rent.

Boven aangekomen gaan we de kapel in en overpeinzen onze zonden en gedachten 🤭

We laten die achter en genieten van het panoramisch uitzicht rondom de Ermita. We zien de Lecrin vallei en het stuwmeer onder ons en voor ons de Sierra Nevada met zicht op de sneeuw op de hoogste toppen. Na wat water te hebben gedronken en de nodige selfies maken we ons op voor de terugweg. Die gaat een stuk sneller alhoewel de knieën af en toe protesteren over het tempo 🤣.

Aangekomen besluiten we samen naar bar Venecia te gaan om het glas te heffen op de goede afloop en de inwendige mens te versterken.

Na de rijkelijke lunch en de nodige toasten op de goede afloop nemen we voor nu afscheid van elkaar en rijden we naar de kust om in te checken in casa Larimar in Almuñécar.

Deze dag besluiten we in de Lecrín vallei te blijven en een rondwandeling te maken vanuit het plaatsje Chite naar het meer van Beznar en terug.

Vol goede moed rijden we naar Chite, slecht een klein stukje bergopwaarts van ons huisje casa klein Zwisterland in Beznar. We lopen de wandeling tegengesteld aan het wandelkaartje en beginnen met een afdaling naar het meer. De tocht gaat langs boomgaarden met amandel- en olijfbomen maar ook sinaasappel- en citroenen waar vooral de bloesem, de zogenaamde Flor de Azahar, heerlijk ruikt!

Langs de weg loopt een irrigatiekanaal dat het water van de Sierra Nevada langs de boomgaarden voert. Boeren die mee doen mogen op gezette tijden het water over hun gaarden laten lopen door simpelweg het water in het kanaal met een schuif te blokkeren en een schuif aan de zijkant naar hun gaarde te openen.

Het pad is goed te volgen en al gauw lopen we langs de rand van het meer. Na de bocht om het schiereiland gaat het omhoog en worden de uitzichten nog mooier! Aan het einde van de baai gaat het weer omlaag om een riviertje over te steken en door de Baranco de Chite terug te lopen.

Het pad gaat nog een aantal maal over het riviertje en kliffen links van ons worden allengs hoger. We kunnen de afslag naar links over de klif naar Chite niet vinden en besluiten maar rechtdoor te lopen. Het pad word smaller en verdwijnt nagenoeg. We lopen toch verder door boomgaarden met hoog gras in de hoop aansluiting te vinden richting Chite. Uiteindelijk zien we hoog boven ons een auto staan, daar moet dus een aansluiting met een weg zijn🙂 ! We klauteren via een aantal terrassen met citrusbomen verder omhoog en worstelen ons over een muurtje met doornen omhoog en met wat krassen op de benen is het dan gelukt, we staan naast de auto! Gelukkig is er geen hond die op ons afkomt en kunnen we rustig de straat op lopen en komen we via de weg in het plaatje Talará aan😥. Vandaar volgende we de weg naar Chite en komen moe , enigszins bekrast maar voldaan aan bij de plek waar onze auto staat. Wederom blijkt bar Leo gesloten dus we besluiten ons avontuur vandaag met een welverdiend wijntje op het dakterras van casa klein Zwisterland!

We staan op met mooi uitzicht op het meer van Beznar onder een strakblauwe lucht.

Plotseling om half elf klinkt er een luid getoeter, de bakker staat voor de deur! We nemen een barra, Magdalena’s en een croissant die van reuze formaat blijkt te zijn. We nuttigen een beperkt ontbijt want om 12:30 uur komen onze vrienden Agnes en Ferry langs.

Nog snel maakt Paula wat tapa’s, salmorejo (het romige zusje van de populaire gazpacho) en tortilla beide met uitgebakken stukjes ham. Daarnaast wat olijven, brood en kaas. Als onze vrienden arriveren vieren we ons weerzien met de tapa’s en de lekkere bruisende wijn die zij hebben meegenomen.

Na het nuttigen van de tapas in de patio verhuizen we naar het dakterras en genieten samen van het mooie uitzicht. Rond half drie vertrekken we samen spoorslags om niet te laat te komen bij restaurant Los Naranjos.

We hebben een mooi plekje op het terras waar we bijna wegwaaien maar we trotseren het stoer met onze truien en jasjes aan. De witte wijn uit de streek vloeit rijkelijk bij de voorgerechten. De hoofdgerechten zijn dermate groot dat er een tweede fles wijn noodzakelijk is. We besluiten dat het te koud is voor een dessert op het terras en opteren voor een koffie bij bar Leo.

We rijden eerst langs Restabal en stoppen om een van de huisjes van onze gastheren Reijer en Johan te bewonderen. Van buiten uiteraard want het is verhuurd. Onze conclusie is dat we het huisje in Beznar, Villa Merise en Larimar prefereren. We rijden daarna langs Pinos en bekijken het wandelstartpunt naar La Ermita waar we vrijdag rond 12 uur samen naar boven gaan wandelen. We rijden verder door Pinos dalen af en rijden over de dam naar Beznar. Aangekomen bij bar Leo blijkt deze helaas gesloten zijn. Agnes en Ferry besluiten dat het tijd is om naar hun Villa Merise te gaan. We nemen afscheid voor nu en wandelen naar ons huisje en lopen langs een groot complex in aanbouw. We horen van een oude Spanjaard die er naast woont dat een Belgisch stel hier een hotel laat bouwen. Op de vraag of hij het niet te druk vindt haalt hij zijn schouders op en zegt dat bezoekers welkom zijn voor de rust en het prachtige uitzicht. Wij genieten nog van de ondergaande zon op ons dakterras met een koffie en een magdalena.

De lucht is strakblauw, het beloofd een mooie dag te worden. We ontbijten in het hotel met de sinaasappelsap en jam uit eigen tuin! Daarna nog even door de tuin lopen en zien nu ook de moestuin met o.a. artisjokken en de rondlopende kippen! Dit hotel is een aanrader 😀.

We verlaten hotel La Carapa en gaan richting Beznar. We vermijden de snelwegen en rijden via buitensteden van Granada en dorpjes naar Durcal. Daar nemen we een klein stukje de snelweg om uit te komen bij Beznar waar we Reijer rond half één treffen. Het is een hartelijk weerzien en Reijer verwelkomt ons in zijn huisje casa kleine Zwitserland waar we de komende drie nachten verblijven.

We doen inkopen bij de Mercadona in het naburige dorp en komen tot de ontdekking dat Spanje niet meer goedkoop is 🤔 Enfin we veroberen thuis de verse pollo con patatas en besluiten de dag verder te relaxen en gebruik te maken van het dakterras van de casa. De fles rode welkomstwijn van onze gastheren Johan en Reijer wordt meteen aangebroken en op hen getoast 🍷 .

We staan op met een blauwe lucht met wat kleine wolken en volop zon, de Calima is voorbij! Al gauw wordt het aangenaam warm zo’n 23 graden. We besluiten te wandelen naar het naastgelegen dorpje Los Baños om brood te halen bij de panaderia Horno Moruna Leña. Onderweg hebben we prachtig zicht op de sneeuwtoppen van de Siërra Nevada. We ontbijten heerlijk in de zon op het terras, checken uit en verlaten Casas Cueva La Cocinillas.

De volgende stop is het hotel La Garapa in Cajar. Een leuk kleinschalig hotel met een mooie tuin, volop citrusbomen en mooi zwembad. We krijgen een mooie grote kamer op de 1e verdieping met uitzicht op de tuin.

De middag gebruiken we voor een wandeling langs de Rio Monachil. We volgen hiervoor de Sendero Nuevo Acceso a Los Cahorros. We lopen over verschillende hangbruggen met mooie uitzichten op de rivier en de kloof. Ook moeten we klauteren en kruipen langs de bedding van de rivier om stroomopwaarts te komen. De weg terug is gelukkig wat gemakkelijker!

‘s-Avonds eten we in het hotel en komen in gesprek met een Frans stel dat door Spanje reist. Over en weer delen we reiservaringen en tips. Moe en voldaan sluiten we de dag af.

Het is ‘s morgens nog wat nevelig maar al gauw zien we een vaal zonnetje en wordt het warmer. Vandaag stijgt de temperatuur naar zo’n 25 graden😀. We ontbijten lekker buiten voor het huis, wat is het heerlijk om weer in Spanje te zijn!

Vandaag brengen een bezoek aan het stadje Guadix met als voornaamste bezienswaardigheden de Alcazaba de Guadix en de Barrio de Cuevas.
De eerste vesting op deze site werd waarschijnlijk gebouwd in de Romeinse tijd. Het huidige Alcazaba de Guadix werd in de 10e en 11e eeuw door de Moren gebouwd, op de ruïnes van een voormalig Moors fort in de vroege stadia van de Arabische invasie in de 8e eeuw. De hele citadel is opgebouwd uit geramde aarde op een metselwerkbasis, vandaar de oranje/rode kleur. Het huisvestte een militair garnizoen om de stad en de weg naar Granada te beschermen.

De Alcazaba is helaas gesloten wegens herstelwerkzaamheden dus we maken een wandeling er om heen en zien plotseling een processie. Spanje is het land van de katholieke tradities en patroonsfeesten. We blijken in twee optochten terecht te komen. De ene was een oefening voor de cruces de mayo, de dag van het kruis, wanneer de straten rijkelijk zijn versierd en praalwagens met versierde bloemenkruizen een wedstrijd aangaan. De andere was een uitgestelde processie die eigenlijk in de heilige week voor Pasen had moeten plaatsvinden maar door het slechte weer was afgelast. Het ging om het terugbrengen van het beeld van het kindje Jezus naar de Santiago kerk.

Na deze ervaring lopen we door naar de Barrio de Cuevas. Dit is het deel van het stadje dat bestaat uit grotwoningen. De grottenstelsels werden door de Moren uitgehouwen om zo grotwoningen te bouwen in de kalkstenen heuvels. De meeste bouwwerken stammen uit de zestiende eeuw, maar er is bewijs dat de grotten ook voor die tijd al bewoond werden. In de vorige eeuw lagen de meeste woningen er verlaten bij en waren ze in verval geraakt. Nadat de meeste woningen gerestaureerd werden, begonnen de bijzondere huizen opnieuw bewoners te trekken. Er zijn zo’n 2000 grotten te vinden in de wijk die door zo’n 3000 mensen bewoond worden. 
We sluiten ons bezoek aan Guadix af met tapas en cerveza bij het cafe bar Cart Luis.

Eenmaal terug in ons grotappartement is het fris. Helaas zijn de aanmaakblokjes op maar met geduld en een föhn stoken we de open haard weer op en branden en knisperen de grote olijfhoutblokken weer. We sluiten de dag voldaan af met een glaasje 🍷.

Vandaag vliegen we om 7 uur in de morgen met Transavia van Rotterdam naar Almería. Bij aankomst was het aangenaam warm maar enigszins nevelig en bewolkt. Dit bleek het effect van de Calima, een wind met Saharazand. Op de luchthaven meteen bij Thrifty onze compact huurauto opgehaald, het bleek een zwarte Opel Grandland, automaat en hybride👍

Daarna naar de stad Almería om de kathedraal te bezichtigen. Een bijzonder zeventiende-eeuws bouwwerk dat niet alleen diende voor religieuze doeleinden maar ook als vesting om te beschermen tegen aanvallen van piraten.

Vervolgens hebben we het Moorse fort de Alcazaba van Almería bezocht. Dit stamt uit de 10e eeuw en is vaak als decor door filmmakers gebruikt.

Op de weg terug naar de auto lopen tegen we tegen een café ‘Tapas Rotterdam’ aan, kleine wereld😉. Daarna gaat de reis richting Guadix. Ineens steenslag op de vooruit, gelukkig klein en hopelijk blijft het zo. Onderweg eten in we in een wegrestaurant, Xiquena. We nemen het menu dat uit 3 gangen inclusief een drankje blijkt te bestaan. Voor €20 per persoon uitstekend gegeten!

Voldaan rijden we naar onze eindbestemming vandaag in Graena en checken in het grotappartement Casa Cuevas La Cocinillas. Gelukkig spreekt Paula vloeiend Spaans want onze host spreekt niet anders🥴. We doen nog gauw inkopen bij de Lidl in Guadix. ‘s-avonds koelt het flink af en is het koud in de grot. Gelukkig is er een open haard. Met het laatste aanmaakblokje en een föhn lukt het om grote olijfhoutblokken flink op te stoken. We sluiten de avond af met een rood wijntje bij het flikkeren van de vlammen.

Even voorstellen… Paula Molewijk Paula is al sinds de oprichting in 2014 City Host. Hieronder stellen we haar graag aan je voor.

Wie ben je en wat doe je bij de Ambassade? Ik ben Paula Molewijk, geboren en getogen in Den Haag. Sinds de oprichting ben ik al City Host en dit jaar ben ik na een inactieve periode weer gestart. Naast dat ik meedraai als City Host, ga ik ook helpen met de logistieke ondersteuning. Ik hop dan van de ene plek naar de andere en help als mensen iets nodig hebben, bijvoorbeeld voor het leveren van de broodjes of materiaal. Een soort vliegende keep functie.

Waarom ben je bij de Ambassade gestart?   Ik ben bij TUI reisleidster geweest en heb toen over de hele wereld gezworven. Ik kwam terug toen ik moeder werd en ging in Den Haag werken als managementondersteuner bij creatieve organisaties. Het laatste bureau waar ik werkte hield op te bestaan en toen ben ik parttime iets heel anders gaan doen, namelijk vertaler Duits. Maar dat was best eenzaam werk. Ik wilde juist mensen ontmoeten, daar houd ik van. Toen de oproep kwam voor het WK hockey triggerde dat mij dan ook door het sociale aspect en het werken met mensen. Vanaf toen, in 2014, ben ik erbij. In die tijd heb ik van alles gedaan, ik ben bijvoorbeeld ook teamleider en dagcoördinator geweest. In 2020 ben ik mede door corona niet actief geweest. Dit jaar heb ik me weer aangemeld. Ik vind het gewoon veel te leuk, ik hou van de stad en ik wil graag verhalen uitwisselen met bezoekers. Wat vind je leuk aan Den Haag?  Ik ben groot fan van livemuziek. Ik ben grotendeels in de jaren ’60 opgegroeid, toen Den Haag de stad van de beatmuziek was. Het leuke is dat ook de jongere generatie van nu daarin geïnteresseerd is, bijvoorbeeld door de bandjes die ieder jaar tijdens het Bevrijdingsfestival spelen of de live optredens op de Grote Markt in het Paard en de cafés. Muziek leeft in Den Haag, dat trekt mij aan en als City Host vertel ik daar graag over aan bezoekers. Den Haag heeft ook bijzondere verhalen. Een verhaal dat ik graag deel is dat van Florencia. De ijssalon is in 1932 opgericht door een Italiaanse familie. Voor de deur was er een benzinepomp, mensen konden daar tanken en bij Florencia een ijsworst halen, een soort leverworst maar dan van ijs. De oprichter raakte in 1964 tijdens het ijsmaken verstrikt in een machine en overleed. De familie nam de zaak over en runt dat nog tot de dag van vandaag. Ik ken Florencia nog als jong meisje in de jaren ’50 en ’60. Iedereen kwam daar, of je nou zakelijk, als scholier, gezinnetje of als zwerver kwam. Het was een soort huiskamer van de stad en dat is nog steeds zo. Daarom vind ik dat ook een leuke plek om bezoekers naartoe te wijzen. Waarom ben je graag City Host? Het is meer dan alleen de mensen verwijzen van A naar B. Over bezienswaardigheden en musea hoeven wij inhoudelijk niet veel te vertellen, daarvoor heb je de mensen en gidsen ter plekke. Wij willen juist dat gevoel overbrengen hoe mensen de stad kunnen beleven. Of ze nu voor een bepaald evenement komen, de winkels, de parken of de zee, het zijn juist onze persoonlijke ervaringen en verhalen die de bezoekers graag horen en onthouden. Het ambassadeur van Den Haag zijn trekt me nog steeds. Als je een stad als Amsterdam voor je ziet, denk je vooral aan grachten, oude panden en musea. Behalve een gevarieerd cultuur- en winkelaanbod in de binnenstad zijn er tal van gezellige plekken en mooie parken in andere stadsdelen. En dan de combinatie met de zee en de mooie luchten, dat siert Den Haag. Er zijn ook wijken met een minder goed imago, toch raad ik iedereen aan ook in die wijken een kijkje te nemen. Je hebt in Moerwijk bijvoorbeeld de naoorlogse architectuur. De bekende architect Dudok kreeg na de Tweede Wereldoorlog de opdracht voor de wederopbouw in Zuid-West. Kenmerkend is zijn serene bouwstijl met plaats voor groen, bepalend voor de wijk. In andere wijken is het weer het tegenoverstelde, zo heeft elke wijk zijn charme. Wat zijn je meest memorabele ervaringen? In 2015 was het WK beachvolleybal op de Hofvijver. Op de vijver hadden ze een ponton gebouwd met 5000 zitplaatsen, netten, zand en alles voor een heus stadion. Zelfs de koninklijke familie kwam bij de opening en als City Hosts mochten we Willem Alexander ontvangen. De ontvangst was in de Koninklijke Schouwburg, en in onze groene jasjes hebben we hem via de rode loper naar de Hofvijver mogen begeleiden. Dat is me echt bijgebleven. Iets dat niet eenmalig is, maar juist terugkerend, is Prinsjesdag. Afgelopen jaren stonden wij als City Hosts op het station om mensen die met bussen uit het hele land aankwamen te begeleiden naar het Lange Voorhout om naar de stoet met de Gouden koets te kijken. Het was altijd één groot feest met hele blije bezoekers.

Als laatste: grote evenementen die we hebben gehad. Dit jaar heb je bijvoorbeeld weer de Pitstop van de Ocean Race. Wij City Hosts verheugen ons er op om ook daar weer bezoekers te mogen begroeten. Net als ook tijdens One Young World in 2018. Jonge mensen uit de hele wereld kwamen naar Den Haag om te praten over maatschappelijke onderwerpen die de hele wereld aangaan. Het was mooi om daar onderdeel van te mogen zijn. We hebben toen zelfs op Schiphol gestaan om mensen naar Den Haag te begeleiden.

Wat is je leukste tip of plek in Den Haag? Wat ik mooi vind is het Westduinpark, lopen of fietsen door de duinen. De geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog ligt verscholen in de bunkers onder de duinen. Bij Kijkduin heb je een stenen beeldhouwwerk van James Turrell, het ‘Hemels gewelf’. Als je daar op die bank gaat liggen kun je de prachtige luchten aanschouwen en genieten van de rust, de duinen, en het geluid van vogels. Wat ik ook heel mooi vind is de architectuur van de Nieuwe Haagse School in Den Haag, vooral in de Vogelwijk en Bohemen. Zo staat in Bohemen de Daltonschool, dat vind ik echt een architectonisch pareltje.

Vandaag voert de reis ons naar Nant in Frankrijk, het gebied van de Cevennen. We checken uit bij de aardige oudere Spanjaard, leveren de parasol in en willen hem een tip geven maar die weigert hij. Gasten en mensen helpen is zijn passie en dat het zo klikt is voor hem meer dan genoeg. We zijn er een beetje beduusd van en bedanken hem nogmaals hartelijk.

We verlaten Pals en rijden via kleinere wegen richting Figueres. Het landschap van Empordà ontrolt zich en langzaam nemen we afscheid van de Costa Brava.

Tegen het middaguur bereiken we de grens en gaan bij Jonquera de Spaanse grens over naar Frankrijk. We volgen de tolweg La Catalane richting Beziers. Onderweg zien we de gevolgen van de bosbranden die deze zomer tot in de buurt van deze wegen kwamen. Een trieste aanblik die ons deed denken aan onze reis in Australië terug naar Perth via de Brand Highway waarlangs bosbranden woedden en we er net op tijd langs waren.

Na Beziers volgen we de A75, La Méredienne, richting onze bestemming Nant. Onderweg doen we het plaatsje Couvertoirade aan waar volgens google restaurants open zijn. Nietsvermoedend willen we het plaatsje inrijden maar we worden naar een parkeerplaats gedirigeerd voor bezoekers. Het plaatsje blijkt een goed bewaard vestingstadje dat in de twaalfde en dertiende eeuw gebouwd is door de Orde van de tempeliers. Nieuwsgierig bezoeken we stadje en gaan even terug in de tijd.

Helaas blijken alle restaurants toch dicht vanwege einde van het toeristenseizoen. We vervolgen onze reis en komen al gauw aan bij onze bestemming van vandaag, de RCN camping Val de Cantobre. We hebben een premium mobile home gereserveerd en vallen met onze neus in de boter. Het blijkt zelfs splinternieuw te zijn en deze zomer in gebruik genomen. De plek is heerlijk en heeft een mooi uitzicht over het dal.

We besluiten door het mooie weer om een duik in het zwembad te nemen om de vermoeidheid van de dag af te spoelen.